My dearest VanVan,
Σου 'χω υποσχεθεί νέα. Ετοιμάσου. Θα σου πω πως πέρασα τα τελευταία Σαββατοκυριακά μου.
Flashback - Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, 2009:
Δειλά-δειλά έκανα ένα ανοιγματάκι προς φιλικές σχέσεις με τα παιδιά του μαθήματος. Έτσι βρέθηκα βράδυ Παρασκευής στο life. Ένα μπαράκι του κώλου ήταν κι όπως αποδείχτηκε και ψιλοκωλόμπαρο. Είχε ελάχιστο κόσμο κι η μουσική ξεκίνησε από Billie Jean. Έλεγα από μέσα μου: "Ωχ. Εδώ θα τ' αφήσω κι εγώ τα κοκαλάκια μου"...
Είχαμε βγει για τσιγάρο με έναν τύπο που δεν έλεγε να βάλει γλώσσα μέσα για την "καριέρα του" στη "φωτογραφία". Στα δεξιά μου μια κοντή, ντυμένη γάτα, ξέρναγε. Στα αριστερά μου μια στραβή νοσοκόμα έψαχνε τα γυαλιά της και μια άσχημη βαμπίρα κυλιότανε στο πάτωμα. Ρωτάω κι εγώ ο καψερός "γενικά, οι εμφανίσεις του Halloween, είναι πάντα τόσο ρισκέ;" Γάμπες και βυζιά παντού, μόνο τα κωλοφάροδουλα τους δε μας είχανε προτείνει οι σειρήνες.
Ο "φωτογράφος" χασκογέλασε. "Ναι" μου λέει, "κατά κανόνα" (πωπώ το'χω χάσει με αυτά " τα τετοιάααακια. Που τα βάζεις που δεν τα βάζεις;) "Ναι" μου λέει, τελος πάντων, και μου εξηγεί: η σύζυγος του ιδιοκτήτη του μαγαζιού ήτο πρώην Playboy Bunny . Έτσι και η πλειοψηφία των καλεσμένων -οι φίλες της- τύχαινε να είναι στριπτηζέζ. Στριπτηζέζ με τη βούλα! Πιθανώς στο φαρδοκάπουλο.
Έστι μου 'σκασε κι εμένα ότι οι Ασιάτισσες κοπελιές γύρω, που για να βρεις τη φάτσα τους κάτω από το makeup ήθελες βυθομέτρηση, με τις μπλούζες Hooters ... μάλλον δεν είχανε ντυθεί για τις Αποκριές. Απλά, ήρθανε στο life κατευθείαν από τη δουλειά.
Σου 'χω υποσχεθεί νέα. Ετοιμάσου. Θα σου πω πως πέρασα τα τελευταία Σαββατοκυριακά μου.
Flashback - Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, 2009:
Δειλά-δειλά έκανα ένα ανοιγματάκι προς φιλικές σχέσεις με τα παιδιά του μαθήματος. Έτσι βρέθηκα βράδυ Παρασκευής στο life. Ένα μπαράκι του κώλου ήταν κι όπως αποδείχτηκε και ψιλοκωλόμπαρο. Είχε ελάχιστο κόσμο κι η μουσική ξεκίνησε από Billie Jean. Έλεγα από μέσα μου: "Ωχ. Εδώ θα τ' αφήσω κι εγώ τα κοκαλάκια μου"...
Είχαμε βγει για τσιγάρο με έναν τύπο που δεν έλεγε να βάλει γλώσσα μέσα για την "καριέρα του" στη "φωτογραφία". Στα δεξιά μου μια κοντή, ντυμένη γάτα, ξέρναγε. Στα αριστερά μου μια στραβή νοσοκόμα έψαχνε τα γυαλιά της και μια άσχημη βαμπίρα κυλιότανε στο πάτωμα. Ρωτάω κι εγώ ο καψερός "γενικά, οι εμφανίσεις του Halloween, είναι πάντα τόσο ρισκέ;" Γάμπες και βυζιά παντού, μόνο τα κωλοφάροδουλα τους δε μας είχανε προτείνει οι σειρήνες.
Ο "φωτογράφος" χασκογέλασε. "Ναι" μου λέει, "κατά κανόνα" (πωπώ το'χω χάσει με αυτά " τα τετοιάααακια. Που τα βάζεις που δεν τα βάζεις;) "Ναι" μου λέει, τελος πάντων, και μου εξηγεί: η σύζυγος του ιδιοκτήτη του μαγαζιού ήτο πρώην Playboy Bunny . Έτσι και η πλειοψηφία των καλεσμένων -οι φίλες της- τύχαινε να είναι στριπτηζέζ. Στριπτηζέζ με τη βούλα! Πιθανώς στο φαρδοκάπουλο.
Έστι μου 'σκασε κι εμένα ότι οι Ασιάτισσες κοπελιές γύρω, που για να βρεις τη φάτσα τους κάτω από το makeup ήθελες βυθομέτρηση, με τις μπλούζες Hooters ... μάλλον δεν είχανε ντυθεί για τις Αποκριές. Απλά, ήρθανε στο life κατευθείαν από τη δουλειά.
How is she? No relation.
Όταν εμφανίστηκε δε ένας τύπος που άρχισε να λέει ότι ανησυχεί με τη γκόμενα που πηδάει -όχι ότι πάει να σοβαρέψει το πράμα ή κάτι τέτοιο- επειδή είναι Το Κορίτσι μικρομαφιόζου, ε... Δεν υπάρχουν αρκετά αποσιωπητικά στον κόσμο. Ό,τι ευχή και προσευχή είχα ξεχάσει τις έκανα εκεί και τότε. Λες και δεν έφτανε το ότι είχα βρεθεί με τους πιο άσχετους ανθρώπους που ήταν δυνατόν -όχι, πες μου ποιοι θα μου 'ταν πιο άσχετοι- τώρα μπλέκουμε και με το οργανωμένο (μικρο)έγκλημα;!
Για να μη στα πολυλέω, την κάναμε κατά τη μιάμιση. Αλλά τότε συνέβη κάτι απροσδόκητο. Φεύγοντας από το μπαρ, ο φλύαρος φωτογράφος, ο πηδέας της μαφιόζας, μια go-go dancer και η μόνη Κινέζα πάνω από ένα πενήντα (παίζει να 'ταν και ψηλότερη από 'μένα) μας κάλεσαν στο σπίτι τους. Να 'ταν οι τρεις Bud Light να 'ταν η ανάγκη, που μέχρι τότε ήμουν κλεισμένος μες στο σπίτι; Πήγαμε.
Μερικά σφηνάκια τεκίλα αργότερα, βλέπαμε όλοι παρέα το αριστούργημα Exit Wounds με το Steven Seagal. Ο άνθρωπός είναι μονίμως συνοφρυωμένος, το 'χεις προσέξει; I guess that's what happens when you have to kick so much ass. Δεν μπορεί να μην τον ξέρεις! Μεταξύ STAR και ΑΝΤ1, η Ελλάδα έχει χαρεί όλο του το oeuvre.
Για να μη στα πολυλέω, την κάναμε κατά τη μιάμιση. Αλλά τότε συνέβη κάτι απροσδόκητο. Φεύγοντας από το μπαρ, ο φλύαρος φωτογράφος, ο πηδέας της μαφιόζας, μια go-go dancer και η μόνη Κινέζα πάνω από ένα πενήντα (παίζει να 'ταν και ψηλότερη από 'μένα) μας κάλεσαν στο σπίτι τους. Να 'ταν οι τρεις Bud Light να 'ταν η ανάγκη, που μέχρι τότε ήμουν κλεισμένος μες στο σπίτι; Πήγαμε.
Μερικά σφηνάκια τεκίλα αργότερα, βλέπαμε όλοι παρέα το αριστούργημα Exit Wounds με το Steven Seagal. Ο άνθρωπός είναι μονίμως συνοφρυωμένος, το 'χεις προσέξει; I guess that's what happens when you have to kick so much ass. Δεν μπορεί να μην τον ξέρεις! Μεταξύ STAR και ΑΝΤ1, η Ελλάδα έχει χαρεί όλο του το oeuvre.
Steven Seagal: The Raisins' girls approve!
Στο δρόμο για τ' αμάξι έγινε το ωραιότερο. Όλο το βράδυ σχολιάζαμε τα γύρω μας με τον -ας πούμε- Kappie, τον τύπο από το μάθημα. Αναπόφευκτα η συζήτηση πήγαινε στις διάφορες "γκόμενες" που κυκλοφορούσαν. Με ρώτησε αν είναι hot η συγκάτοικος μου (που παρεμπιπτόντως είναι Μoροκανή τελικά κι απλά ζει στη Γαλλία...), αν η φίλη που 'ρχεται τώρα είναι ωραία (ναι και ναι οι απαντήσεις, by the way).
Και κάθε φορά που απαντούσα και σχολίαζα -πάντα ειλικρινά- ένιωθα λίγο τύψεις ότι τον παραπλανώ, ότι του δίνω μια λανθασμένη εντύπωση για το ποιος είμαι χωρίς να το θέλω και χωρίς να είναι λανθασμένη η εντύπωση!
Βγάζει νόημα, δε βγάζει;
Στο δρόμο για τ' αμάξι, λοιπόν, μ' ενίσχυση τεκίλα και δυο τζούρες Smiley Face, πάρε σκηνή:
Και κάθε φορά που απαντούσα και σχολίαζα -πάντα ειλικρινά- ένιωθα λίγο τύψεις ότι τον παραπλανώ, ότι του δίνω μια λανθασμένη εντύπωση για το ποιος είμαι χωρίς να το θέλω και χωρίς να είναι λανθασμένη η εντύπωση!
Βγάζει νόημα, δε βγάζει;
Στο δρόμο για τ' αμάξι, λοιπόν, μ' ενίσχυση τεκίλα και δυο τζούρες Smiley Face, πάρε σκηνή:
EXT. STREET - NIGHT
GIO is practically skipping - he's a lightweight. KAPPIE's more subdued but in a pleasant relaxed way.
GIO is practically skipping - he's a lightweight. KAPPIE's more subdued but in a pleasant relaxed way.
GIO
Dude. That was good stuff. I mean, I'm buzzed man!
KAPPIE
Really? I'm OK.
GIO
Yes! But not. In a good way! I'm easy. And you're driving.
ALEX
Truth.
You do realize I'm gay, right?
KAPPIE
Yes. I mean, yeah.
GIO
Oh good! 'Cause I wasn't sure.
Dude. That was good stuff. I mean, I'm buzzed man!
KAPPIE
Really? I'm OK.
GIO
Yes! But not. In a good way! I'm easy. And you're driving.
ALEX
Truth.
A beat. Then:
GIOYou do realize I'm gay, right?
KAPPIE
Yes. I mean, yeah.
GIO
Oh good! 'Cause I wasn't sure.
And scene! Only not, because then came the real good part: με ρώτησε αν είχα την ανάγκη να το πω κι έτσι ανοίξαμε μια συζήτηση για:
Ένιωσα σα να ήμασταν στην ταράτσα σου. Ξαπλωμένοι στον καναπέ. Πόδια-κεφάλι, κεφάλι-πόδια. Γύρω μας όλοι. Ήταν σαν κάποιος να μου εξηγούσε πως δουλεύουν όλα. That you can be happy, that time and space mean nothing. Ήταν σαν κάποιος να μου έφτιαχνε το δικό μου προσωπικό ρολόι, που θα τρέχει στο δικό μου ρυθμό. Σα να 'χα δεκατρείς ζωές ταυτόχρονα. Ήμουν ο Doctor Who!
Είχα σκοπό να γράψω κι άλλα, αρκετά. Αλλά κι ο χρόνος να μη σημαίνει τίποτα, η ώρα έχει πάει τέσσερις, κι αυτό έχει σημασία... Νομίζω, το 'χεις όμως, ε; Ό,τι άλλο πω θα 'ταν πολύ και περιττό. Σ' αρέσει η ρίμα μου; Την κάνω τέτοιες ώρες. Έχω κάτι επιφοιτήσεις που και που εδώ στα ξένα. Θα στα πω όλα. Eventually. Αλώστε τι είναι πιο εγώ από το να ξεκινάω να σου εξιστορήσω δυο Σαββατοκύριακα και να μένω στην Παρασκευή;
Rendez-vous στο Skype.
- τα καινούρια περιβάλλοντα και πως αλλάζουν οι κανόνες,
- τη διαφορά μεταξύ της εμφανούς διαφορετικότητας με την αόρατη,
- την ύπαρξη και των δύο κατηγοριών μέσα στο ουράνιο τόξο τον ομοφυλοφίλων,
- το φάσμα της σεξουαλικότητας
- τη θρησκευτική προκατάληψη και
- την προκατάληψη ενάντια στη θρησκεία.
Ένιωσα σα να ήμασταν στην ταράτσα σου. Ξαπλωμένοι στον καναπέ. Πόδια-κεφάλι, κεφάλι-πόδια. Γύρω μας όλοι. Ήταν σαν κάποιος να μου εξηγούσε πως δουλεύουν όλα. That you can be happy, that time and space mean nothing. Ήταν σαν κάποιος να μου έφτιαχνε το δικό μου προσωπικό ρολόι, που θα τρέχει στο δικό μου ρυθμό. Σα να 'χα δεκατρείς ζωές ταυτόχρονα. Ήμουν ο Doctor Who!
Είχα σκοπό να γράψω κι άλλα, αρκετά. Αλλά κι ο χρόνος να μη σημαίνει τίποτα, η ώρα έχει πάει τέσσερις, κι αυτό έχει σημασία... Νομίζω, το 'χεις όμως, ε; Ό,τι άλλο πω θα 'ταν πολύ και περιττό. Σ' αρέσει η ρίμα μου; Την κάνω τέτοιες ώρες. Έχω κάτι επιφοιτήσεις που και που εδώ στα ξένα. Θα στα πω όλα. Eventually. Αλώστε τι είναι πιο εγώ από το να ξεκινάω να σου εξιστορήσω δυο Σαββατοκύριακα και να μένω στην Παρασκευή;
Rendez-vous στο Skype.
No comments:
Post a Comment