So, I'm living with Nancy Botwin... Only not exactly. But Auntie Jo does seem, to me, a reflection of M-LP's Weeds character. Where Nancy lost her first husband, Jo divorced hers and it was that pivotal difference that kept the daredevil girl from activating into the self-destructive woman. She has always been impulsive, I'd known this from the stories that my mother would tell me. But where in Nancy something rot, in Jo it blossomed.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως με φροντίζουν εδώ! Τι σπιτικό μαγείρεμα, τι ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα: το φαγητό στον κήπο, μετά διάβασμα στο σαλόνι με τους δυο σκύλους πάντα κι ένα γάτο μπαλαντέρ. Κι εγώ δεν τα πάω κιόλας τα ζώα. Το ξέρετε πιστεύω. Δεν είναι ότι έχω κάτι συγκεκριμένο εναντίον τους. Απλά τα θεωρώ πολύ κόπο και γενικά αφελή πλάσματα. Α, κι επιπλέον βγάζω κυριολεκτικά καντήλες αν με γλείψουν. Τίποτα το σπουδαίο. E, πριν δυο ώρες έπαιζα με τη Λουλού και το Μπόμπο. Εγώ με το τσιγάρο στο στόμα, αυτά με ένα κατακρεουργημένο μπαλάκι - τρέχαμε σαν τα γκαβά.
Auntie Jo is one of those people that you can't describe and keep sounding like you're talking about a real person. She makes quilts and she knits, she bakes her own pies and mashes her own potatoes. All the while she goes around with a caffeinated drink on her person when on errands and her Virginia Super Slims in hand. And always, she has that air about her like she can do, and make you do, anything. She is Nancy Botwin but dealing hugs not drugs. She learnt her Spanish and all three of her kids have turned out awesome.
Θα το κόψω πάλι το τσιγάρο. Το 'χω ξανακάνει, οπότε... Από βδομάδα που θα μετακομίσω στο κανονικό μου σπίτι (Σέντραλ ΕλΈη, τελικά -εμπερδέφθην- που είναι πράγματι μια περιοχή ανάλογη Κυψέλης)! Αλλά είναι τόσο ωραία για τώρα, με την Ιωάννα και τον Άρη να καπνίζουν κι οι δύο. Προσδίδει κι αυτό στη συγγενική συναισθησία. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 9 κι ό,τι τέτοιες στιγμές είχαμε μαζέψει προηγουμένως δεν τις θυμάμαι. Ξαφνικά, ζω σ' έναν πρόλογο Αμερικάνικης ταινίας. Μόνο που αντί να γίνει της πόρνης στο δεύτερο μισό και να καταρρεύσουν όλα, μοναχά θα ξεκινήσω το μάθημά μου. Που, ναι, υποψιάζομαι ότι θα γίνει κι εκεί ένας χαμός αλλά πιο πολυ σε Μπάρτον Φινκ στυλ κι όχι Αμέρικαν Μπγιούτι.
A most important part of Auntie Jo is Uncle Ari (Who Would Nancy Botwin Be if Judah'd remained in the picture?). It's such a startling spramp of cold water to see a couple who still genuinely dig each other. The teasing that's almost childish but affectionate -never vulgar- and the joy they each exude at being in the other's presence, they are true wonders to behold. Not feeling that knot in my stomach when they argue. Do you know the knot?
When a couple fights and they might be your own age but suddenly you feel like you're their child and you just want to do something to make it better but you can't, 'cause the hostility is so not about you but it is so tangible and you can't help it? Or is that just me?
Δε λέω. Δεν παραπονιέμαι. Μοιράζομαι. Είναι η δική μου προσωπική εκπομπή που διαβάζετε εδώ: καλωσήλθατε. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερους γονείς για το ποιός είμαι. Αυτό το λέω πάντα και παντού, σε όποιον κάτσει να μ' ακούσει. Κι όσο για το που είμαι τώρα και τι ετοιμάζομαι να κάνω, δε θα το άλλαζα με τίποτα. Είμαι τυχερός. Αν είχα μεγαλώσει κιόλας στην Αμερική θα σας πέταγα ένα "αη αμ τρούλυ μπλέσντ" για να στανιάρετε.
My ass is the size of LAX (for an explanation on that, you non-Greek speakers, ask a Greek friend today!) to have this second pair of parents looking ever so discreetly over my shoulder as I take my first timid steps in this new life. 'Cause Jo & Ari are not Nancy & Judah, so much as Nancy and Andy but having found each other at the right time and made each other better, done each other good.
Of course so much of this may be projection. But, really, when this is what I had for dinner:
Can you blame me for feeling fucking stoked?
ΥΓ. Αν σας πω ότι κωλοχάρηκα όταν πήρα το βιβλίο γιατί η Κάθυ Γκρίφιν θα έρθει να το υπογράψει στις 30 του μηνός και θα τη δω να κάνει και σταντ-απ το Νοέμβρη... νομίζω ότι είναι μόνο ένα άτομο που θα το εκτιμήσει και πάλι με τα βίας;
PS. The universal moral to today's entry is that if you haven't been watching Weeds you should really, really get to it. And, don't worry, I have spoiled nothing that you wouldn't find right in the show's first 5'.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως με φροντίζουν εδώ! Τι σπιτικό μαγείρεμα, τι ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα: το φαγητό στον κήπο, μετά διάβασμα στο σαλόνι με τους δυο σκύλους πάντα κι ένα γάτο μπαλαντέρ. Κι εγώ δεν τα πάω κιόλας τα ζώα. Το ξέρετε πιστεύω. Δεν είναι ότι έχω κάτι συγκεκριμένο εναντίον τους. Απλά τα θεωρώ πολύ κόπο και γενικά αφελή πλάσματα. Α, κι επιπλέον βγάζω κυριολεκτικά καντήλες αν με γλείψουν. Τίποτα το σπουδαίο. E, πριν δυο ώρες έπαιζα με τη Λουλού και το Μπόμπο. Εγώ με το τσιγάρο στο στόμα, αυτά με ένα κατακρεουργημένο μπαλάκι - τρέχαμε σαν τα γκαβά.
Auntie Jo is one of those people that you can't describe and keep sounding like you're talking about a real person. She makes quilts and she knits, she bakes her own pies and mashes her own potatoes. All the while she goes around with a caffeinated drink on her person when on errands and her Virginia Super Slims in hand. And always, she has that air about her like she can do, and make you do, anything. She is Nancy Botwin but dealing hugs not drugs. She learnt her Spanish and all three of her kids have turned out awesome.
Θα το κόψω πάλι το τσιγάρο. Το 'χω ξανακάνει, οπότε... Από βδομάδα που θα μετακομίσω στο κανονικό μου σπίτι (Σέντραλ ΕλΈη, τελικά -εμπερδέφθην- που είναι πράγματι μια περιοχή ανάλογη Κυψέλης)! Αλλά είναι τόσο ωραία για τώρα, με την Ιωάννα και τον Άρη να καπνίζουν κι οι δύο. Προσδίδει κι αυτό στη συγγενική συναισθησία. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 9 κι ό,τι τέτοιες στιγμές είχαμε μαζέψει προηγουμένως δεν τις θυμάμαι. Ξαφνικά, ζω σ' έναν πρόλογο Αμερικάνικης ταινίας. Μόνο που αντί να γίνει της πόρνης στο δεύτερο μισό και να καταρρεύσουν όλα, μοναχά θα ξεκινήσω το μάθημά μου. Που, ναι, υποψιάζομαι ότι θα γίνει κι εκεί ένας χαμός αλλά πιο πολυ σε Μπάρτον Φινκ στυλ κι όχι Αμέρικαν Μπγιούτι.
A most important part of Auntie Jo is Uncle Ari (Who Would Nancy Botwin Be if Judah'd remained in the picture?). It's such a startling spramp of cold water to see a couple who still genuinely dig each other. The teasing that's almost childish but affectionate -never vulgar- and the joy they each exude at being in the other's presence, they are true wonders to behold. Not feeling that knot in my stomach when they argue. Do you know the knot?
When a couple fights and they might be your own age but suddenly you feel like you're their child and you just want to do something to make it better but you can't, 'cause the hostility is so not about you but it is so tangible and you can't help it? Or is that just me?
Δε λέω. Δεν παραπονιέμαι. Μοιράζομαι. Είναι η δική μου προσωπική εκπομπή που διαβάζετε εδώ: καλωσήλθατε. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερους γονείς για το ποιός είμαι. Αυτό το λέω πάντα και παντού, σε όποιον κάτσει να μ' ακούσει. Κι όσο για το που είμαι τώρα και τι ετοιμάζομαι να κάνω, δε θα το άλλαζα με τίποτα. Είμαι τυχερός. Αν είχα μεγαλώσει κιόλας στην Αμερική θα σας πέταγα ένα "αη αμ τρούλυ μπλέσντ" για να στανιάρετε.
My ass is the size of LAX (for an explanation on that, you non-Greek speakers, ask a Greek friend today!) to have this second pair of parents looking ever so discreetly over my shoulder as I take my first timid steps in this new life. 'Cause Jo & Ari are not Nancy & Judah, so much as Nancy and Andy but having found each other at the right time and made each other better, done each other good.
Of course so much of this may be projection. But, really, when this is what I had for dinner:
Can you blame me for feeling fucking stoked?
ΥΓ. Αν σας πω ότι κωλοχάρηκα όταν πήρα το βιβλίο γιατί η Κάθυ Γκρίφιν θα έρθει να το υπογράψει στις 30 του μηνός και θα τη δω να κάνει και σταντ-απ το Νοέμβρη... νομίζω ότι είναι μόνο ένα άτομο που θα το εκτιμήσει και πάλι με τα βίας;
PS. The universal moral to today's entry is that if you haven't been watching Weeds you should really, really get to it. And, don't worry, I have spoiled nothing that you wouldn't find right in the show's first 5'.
No comments:
Post a Comment