We Are the Elves

"Once there was shoemaker that worked very hard and was very honest; but his work was too much for just one man and he and his wife struggled. One night, the shoemaker, weak from hunger and frustration, felt his eyes closing. So, he left his materials half-finished -the leather and the cobbles and the laces, all laid out- and with a heavy heart, he went to bed, intending to continue the next day.

When morning broke, the shoemaker was amazed to enter his shop and find a new pair of shoes prepared and waiting for him. It was immaculate! There were no breaks in the leather, no stitching left hanging and all the metal on the shoes gleamed with perfection. The shoemaker couldn't believe his luck. 'The elves must have done me this kindness', he thought. Wanting to see if his good fortune would continue, he worked again all day. And when he could no longer keep his eyes open, he left out his materials half-finished went to bed, atwitter with anticipation of the following dawn.

The next day, the same amazing spectacle greeted the shoemaker. 'The elves must have taken a shine upon me', he thought to himself, and went about his daily work with renewed joy and energy. This routine continued for years one end. With the help of the elves, the shoemaker was able to make ends meet and more even than that! His wife and he were able to live more and more comfortably and even went on to have a house and a child of their own.

One night, his wife could not hold back her curiosity and asked of the shoemaker: 'How is it that you have managed to turn this boat around, homes? We live in such luxury now as we could not before have fathomed. Our son is healthy and well-fed and our house could be on an episode of cribs, fo'sho'! The shoemaker's wife was a very progressive woman. And when the shoemaker told her of the elves and their invaluable help, his wife decided to knit them a pair of little off-the-hook outfits to thank and honor them and so the elves could look fly. She had the yarn 'cause she was making booties for her fat baby, you see..."

When our professor, Hal Ackerman, read this -abridged and heavily paraphrased- fairy tale the Brothers Grimm had written, he was struck with how much he felt like the shoemaker. To see how close the resemblance ran, he worked on his then script all day. And when he couldn't stay up any longer, no matter how much caffeine he imbibed, he left out his pages half-finished and went to bed with a jittery heart, trusting in the elves to help him along his writing way.

The next day, Hal sat at his desk and opened the cover (it was one of those desks that closes, so you can safely leave half-finished stuff in it for elves to take over, and no one is the wiser) and sure enough... the pages were exactly as he had left them the night before.

"We are the elves. Anything that you don't write, will not get written. Is that plain enough?"

Το απόσπασμα αυτό από τη σημερινή μας, πρώτη, διάλεξη είναι χαρακτηριστικό της όλης φάσης. Ο τύπος είναι ημίθεος. Ακόμα κι όταν μας έλεγε να αγοράσουμε το βιβλίο του (που ο μαλάκας πήγα και το πήρα 25 δολλάριο από βιβλιοπωλείο. Να! Ζώον) δε φαινόταν παρτάλι παρά ότι ήθελε να μας βοηθήσει και να μας διευκολύνει με όποιον τρόπο δυνατόν. Συνεχίζω να τρέμω από ενθουσιασμό μέσα στην αίθουσα. Να δούμε πόσο θα κρατήσει αυτό και πότε θ' αρχίσει ο τρόμος για τον όγκο του φόρτου εγασίας μας...

Apart from introducing us to the course in his own special way, Hal gave as an on the spot assignment in the last minutes of class. Write a Cringe List: a series of events and actions you have taken which make you turn scarlet to this day. Volunteers were called upon and some people read their lists to the full auditorium. Those daring enough, spoke to the room's general amusement, guffaws and a couple of awkward silences. I chickened out.

Έχω μεγάλο πρόβλημα με το να μιλήσω μπροστά σε κοινό. Ναι, ναι, ναι, το ξέρω "δε βάζω γλώσσα μέσα", θα μου πείτε. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό. Όταν έχω να αντιμετωπίσω ανθρώπους που ξέρω ή μια ομάδα φορμιντάμπλ -8, άντε 10 άτομα- το 'χω. Κάποιοι θέλουν να κυριαρχήσουν και να γίνουν ο αρχηγός της αγέλης. Εγώ είμαι ο λύκος που θέλει να κάνει τους συναγελήτες του ύαινες απ' τα γέλια. Κουτοπόνηρος και χαιρέκακος. Τον αναγνωρίζετε από την επιμελώς ατημέλητη γούνα, μάτι που γυαλίζει και τα σάλια που τρέχουν. Δουλεύει η μεταφορά; Ή είναι παρομοίωση;

Ένηουεη, το πόιν'τ είναι ότι αυτοί που διάβαζαν ήταν κάπως... περήφανοι, γι' αυτά που έλεγαν; Κι έγώ ήμουν σε στυλ "Εεεεε, το νόημα του όλου έξερσαηζ δεν είναι να ντρέπεσαι γι' αυτά που έχεις γράψει;" Δηλαδή, οκέυ, δε λέω "Έθαψα το χάμστερ μου ζωντανό" και "Κλώτσησα ένα πεκινουά στα 10 μέτρα, γιατί πήγε να επιτεθεί στον ανιψιό μου" κάτι λένε. Αλλά "Φίλησα μια κοπέλα μπροστά στον άντρα μου"; "Οδήγησα μαστουρωμένος". Ρηλυ;! Από την άλλη, αυτοί είχαν και το θάρρος να τα μοιραστούν ενώ εγώ όχι.

That being said, I present to the 8 to 10 of you, my very own Cringe List:

Things I Have Done That Still Make Me Cringe
by Giorgis Despotakis
(that's the spelling on the birth certificate, thus also at UCLA)

1. That first script.
2. Broke my brother's nose.
3. Persistently loved someone who didn't love me back.
4. Pretended my hair went blond from the sun.
5. Stole my dad's condoms.
6. Stole porn from kiosks.
7. Threw away porn in apartment building's boiler room.
8. Chanted for my girlfriend to kiss another girl (Kiss! Kiss! Kiss! KISS!).
9. Cheated on said girlfriend.
10. Read 1st few lines of e-mail meant for someone else.
11. Gossiped so people would like me.
12. Took a stupid stand against a teacher.
13. Got people drunk so they would play strip poker.
14. Lied badly.
15. Pretended to be straight.
16. Solved math problems in front of entire class while having ass-crack sweat.

Seeing it typed on the screen it... doesn't seem that big a deal. Maybe I shouldn't judge my classmates for what, I only, perceive to be pride in their recounting of their own cringe-worthy accomplishments. I should trust that, for each one, their List stirs in them equivalent emotions to the sea-sick and eye-rolly ones I get when overthinking mine.

Fine. I won't "trust". But I'm open to the notion.

*Edited: 'cause I misspelled my surname. No, really.

Ready? OK.

Orientation: an introduction, as to guide one in adjusting to new surroundings, employment, activity, or the like.

Don't you hate it when people start off like so? Or do you like it? I'm kinda ambivalent on it. It depends on the situation.

Orientation was on Thursday. It was like something from another world. Except no, for that, it is a lie! It was something completely of this world, something that made everything feel so real and here and possible I almost felt like I would burst. On three separate occasions I caught myself shuddering with pleasure, while our professors were speaking to us and introducing the course. That sounds kinda wrong doesn't it? Somehow grossly erotic.

Δοκιμάζω να βρω ποιός θα είμαι εδώ πέρα και γενικότερα, στο γράψιμο. Τι θα γράψω; Προσπαθώ να είμαι λάητ κι αστείος να παρέχω κάτι ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο. Αλλά είναι τόσο πολύ στο χαρακτήρα μου το να χάνω τον έλεγχο. Αρκεί κάτι να μ' αγγίξει, να μου δώσει τροφή για ιστορίες και μου φεύγουν τα ηνία. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Σκεφτείτε το λίγο. Δε λέω για το μάθημα μόνο. Ενθουσιάζομαι τόσο έυκολα.

This is exciting to me. Seriously.

I am so stoked! How could I deny it and why should I? There was this song, a long time ago, I heard it on 'Scrubs'. Did you watch 'Scrubs'? Have you? I wouldn't want to spoil you - I never want to spoil anything. Suffice it to say it came at just the right moment in the episode and I don't even need to go into the lyrics, the title is enough, it's called Waiting For My Real Life To Begin. Notice the capitalisation? It's for emphasis! And, boy, did I put a lot on that song and the scene and those feelings. 'Cause that was me. At University, amidst realisations, having left home for the first time, this was exactly me.

Είναι κάπως, εχ, κάπως μπλκ κάπως... οφπούτινγκ, ρε παιδί μου, αυτό το χαρακτηριστικό. Φαντάζομαι ο λόγος που με συγχύζει τόσο πολύ όταν το διακρίνω στους άλλους είναι ότι το έχω σε τόσο μεγάλο βαθμό εγώ. Μπηκώζ ιτ ιζ ώλγουεηζ αμπάουτ μη (εντ ιτς ώλγουεηζ αμπάουτ γιού, σο σατ δε φακ απ). Είναι τρομακτικό. Το να ανοίγεσαι τόσο ώστε να παραδέχεσαι περήφανα "Αυτός είμαι. Κοίτα! Κοίτα τι πράγματα με τρέφουν. Κοίτα τα κομμάτια μου". Εχ. Αναγούλα μου 'ρχεται και μόνο που το σκέφτομαι.

The thing is, I've always felt alone. I have always craved -yes, I wrote craved- community. I have searched high and low for a co-conspirator, a person who likes the things I like, for a person like me, who'll like me. And I have found there is no such thing. Reality has been shouting at me "There is no one like you, you dumb fuck!" To this day, anything I feel, I feel it must be wrong. Like I am the only person who feels that way and thinks that way. And it wasn't until lately that I realised reality is right. There is no "one" like me. Everyone is like me. That's it.

This is it.

Σου 'ρχεται να ξεράσεις εδώ απ' τη γλυκάδα ή δε σου 'ρχεται; Ξεκίνησα να γράφω με σκοπό να κουτσομπολέψω τους νέους συμμαθητές. Να σας πω κατά πόσο ταιριάζουν στις προβλέψεις του προηγούμενου έν'τρυ, να ρίξω και καμμιά εξωτερική περιγραφή. (Έχουμε μια ηθοποιό στην ομάδα πάρα πολύ όμορφη, ξανθιά -φυσικά- η οποία είμαι πεποισμένος ότι την έχει κάνει την πλαστική της στη μύτη και όταν βρω αδιάσειστα στοιχεία θα-- ξέρω 'γω; Θα. ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΑ, ΣΑΣ ΛΕΩ!) Ήθελα και να μοιραστώ το συναίσθημα της αρχής. Κι έχασα τον ειρμό μου και τον έλεγχο. Γιατί ήταν υπέροχο.

Leaving gave me such perspective. It's corny but it's so true, you guys. In a flash, I could see how people cared and I could feel it all around me and I had such a clear vision of who I was and for whom I did and did not care. And I dared. Fuck me, I dared. And the summer that just went was the happiest I have ever been. And more than that, the entire time, I felt like the wait was over. I wasn't just happy, I was starting to be happy. It would only get better from then on. And, in its own way, it has.

Ο alexkaplan55 δεν είναι εβδομηντάρης, ούτε έχει υιοθετήσει παιδί - απ' όσο ξέρω. 25, 26άρης το πολύ- κι έντονη, ανταγωνιστική προσωπικότητα. Να μου το θυμηθείτε, θα έχουμε ιστορίες με τον τύπο. Ο bendictive φουλ τάημ μεσίτης παρτ τάημ σεναριογράφος. Φαλακραίνει. Για τη σεξουαλικότητα του δεν ξέρουμε. Ακόμα. Η obrienrach είναι η προαναφερθείσα ηθοποιός της παρέας. Θα προσεγγισθεί συντόμως. Ο gahl108 μας έχει έρθει κατευθείαν από τη Ρωσία με χαβανέζικο πουκαμισάκι, βαριά προφορά και νομίζω το πιο πηγαίο πάθος από όλους. Βέβαια είναι κι ο khaneev από το Ιράν. Ξανθιά, φουσκωτή, κεφαλοξυρισμένη, θα έλεγε κανείς "τσοντική" εκδοχή Ιρανού... η σιωπηλή δύναμη. Δεν έπεσα και πολυ έξω, ε; Εκτός του ότι ο terrellpappas είναι καραμερικανάκος γκηκ - σαν τον Κέβιν Σμιθ στο λεπτό του. Και η christinealucas; Άφαντη.

There was such simple ceremony at orientation. No one made a big deal of themselves but all of them had an easy charm. Like, they hadn't prepared painstakingly but they weren't speaking unthinkingly. They knew their shit. They spoke about the course and the work we will do. Like athletes (I know), we'll start with the fundamentals. Start from the basics (SCORE!) and build on that. They spoke about us not competing and helping each other and about the minuscule but very much existent possibility that some professional break might come of this. There was no promise on that front but one: you will be better. In ten weeks you will be better than today. In twenty you will be better than that. As for advice? Train. Write constantly and don't be hard on yourself. And write CON-STANT-LY.

See, 'cause we're like the footballers?
(Or! OR I just wanted an excuse to post this pretty picture).

Μ' αρέσει η επιστημονική φαντασία κι η ρισκέ θεματολογία (σαν στίχος του Τους είναι αυτό) αλλά δε βλέπω να το 'χω τόσο πολύ με τα συγκεκριμένα. Οπότε παίρνω τη συμβουλή των νέων μου καθηγητών και δε με κρίνω πολύ αυστηρά (ακόμα / έτσι γι' αλλαγή). Ας γράψω αυτά τα συναισθηματικά, ρομαντικά κι ανθρώπινα, τα έρνεστ (τον Έρνεστ με το Χαλογουήν που έβαζε το ΜΕΓΚΑ το 'χετε δει; Πρέπει. Τέλειο!) Κι από 'κει και πέρα ό,τι βγει. Στο κάτω κάτω της γραφής οι οκτώ μας είμαστε εδώ.

I'll figure it out eventually. I may not be the sci-fi guy or one for action. I like making the peoples laugh but maybe they're only doing it out of courtesy, you know? Just 'cause I won't shut up, ever. So what am I gonna be? Is it gonna be drama or a comedy? I'm not Princess Leia or even the world's least likely gay pornstar. I don't have the interest factor built-in. So, I need to work for it. I need to find out what there is and what it is I'm gonna do with it. This here's how I find out.

"Be better"

Christ. I need to get drunk, like, now.

Bye Bye Birdie

I've been stuck for a while now. I'm not referring to the three years I spent working in Greece - though they were pretty much like getting gum in your hair. It's the here and now that's being sticky and yes, fine, sweet.

Παράπονο δεν έχω. Πως να έχω άλλωστε όταν είμαι επιτέλους εκεί που 'θελα να βρεθώ ανέκαθεν. Κι είναι ωραία, αλλά... δεν έχω νέα. Τι να πω; Ότι πήγα χτες στο προξενείο να κανονίσω την άδειa οδήγησης που χάθηκε στην πτήση;

BORING. It's boring! It's a blissfully boring limbo that I'm in, one I would not wish on my worst enemy (a position which by the way is still open. I have a couple of candidates but I can't really pick one so I thought I would look into further options). And-- Wait. What? Ah! Yes. Ι wouldn't wish it on anyone because, well, what a douche am I for complaining?

Σήμερα το πρωί έκανα μπάνιο στην εικονιζόμενη πισίνα, όπου έκανα και γυμναστική παρακαλώ-παρακαλώ. Πενήντα οι κοιλιακοί, είκοσι οι έλξεις και δεν μέτρησα πόσες φορές μπρος-πίσω κολύμπι, είμαι και λαπάς μην το κάνουμε θέμα...

Παράλληλα, έφαγα τρία ισορροπημένα γεύματα. Για πρωινό: ίνγκλις μάφινς με σπιτικό κιμά, τυρί και καροτάκια. Για μεσημεριανό: δημητριακά με ξηρούς καρπούς και φρέσκες μπανάνες. Βραδινό: αγγουροντομάτα!

Και σας θέτω το ερώτημα φίλες, φίλοι και αγαπημένα μου παιδιά: Ποιος είναι ο τύπος που τα κάνει αυτά τα πράματα;! Εάν με ξέρετε, έστω λίγο, σας ρωτώ: Γουάτ Δε Φακ;

What The Fuck?

Apart from swimming in my awesome tiny pool and eating three balanced meals I spent the rest of my day WATCHING MY SHOWS AND READING ABOUT MY SHOWS AND GOING THROUGH FEEDLY (people who use google reader should totally give the brilliant feedly a go) AND WRITING E-MAIL! So what the fuck am I complaining about?

Η φωτό το σκυλιού παρεμπιπτόντως είναι από πετ σοπ που ετοιμάζεται για το Χαλογουήν. Γιατί προφανώς δεν είναι αρκετό το σκυλάκι σας να έχει μόνο νορμάλ ρούχα να φορέσει. Πρέπει να ραφτεί και για την Αμερικανική Αποκριά κι ο Ρεξ εφέτος αποφάσισε να ντυθεί του Ντίσνεϋ η Χιονάτη. Και τον επικροτώ γι' αυτό.

It's just the fact I'm listless. I am such a lazy sod that if stuff around me is not in upheaval, if there isn't shit being stirred, drama to be witnessed and in which to take part, I settle in a bed with the laptop on and I boredly rot my way into inertia. And, really, who wants to hear about that? Or about the awkward phase of getting to know my lovely-seeming housemates, or how I keep taking the wrong buses, or how my entire room shakes every time even a Smart car passes our street?

Ο μόνος φίλος που έχω κάνει προς το παρόν -αν εξαιρέσουμε την οικογένεια Τζο, που 'ναι ξεχωριστή ιστορία- είναι η Φρίδα. Ερχόμενος στο σπίτι, τη βρήκα να με περιμένει. Ήταν ντροπαλή αρχικά, ίσως λίγο φοβισμένη από τους εργάτες που δουλεύουν το δωμάτιο της Σίλβια, της σπιτονοικοκυράς - κάνουν σαματά οι αθεόφοβοι... Αλλά κάτι μου 'καν -είναι όμορφη- και σιγά-σιγά την προσέγγισα. Για να μη σας τα πολυλέω, χθες που βλέπαμε τηλεόραση μαζί, στο Χαου Αη Μετ Γιορ Μαδερ καθόταν στον καναπέ δίπλα μου. Μέχρι το Μπιγκ Μπανκγ Θήορυ ήταν στην αγκαλιά μου.

Spot the dog. Her name is Frida.

The roommates are Daniel the German, who offered me beer half an hour into our first meeting (so we know he's A-OK) and [Something] the French girl who-- gorgeous and sweet though she is --se name I can not pronounce, let alone spell.
When I took the wrong bus I ended up at UCLA campus (my future school) and I saw there were a lot of interesting people walking about. And I thought maybe my own program will have people like that and not just me and 7 old coots as I've been afraid it might. Orientation is Thursday 24/09/09. I'll find out soon enough.
And, hey... The shaky room will desensitize me to earthquakes, right? No sense living in fear.

I guess what I'm trying to say is I'm lonely and I miss you.

PS. Like I said, I don't know my housemates and landlady well enough to upload a picture of them, yet.

I'm the one in red.

ΥΓ. Η (άσχετη) αφορμή που άρχισα (επιτέλους) να γράφω ήταν ένα μέηλ από το πανεπιστήμιο στο οποίο βρίσκονται και οι διευθύνσεις των 7 υπολοίπων της ομάδας μου. (Θεωρώ) θα είμαστε οι εξής:

alexkaplan55: Το ένα, επιτρεπόμενο, ήμι-πουρό της παρέας. Έχει υιοθετήσει παιδί απο την Καμπότζη (το νέο Μαλάουι). Μέηλ άνοιξε στα πενήντα πέντε - πριν 12 χρόνια.
bendictive: Γκαίη.
christinealucas: Ξαδέρφη του πορνοστάρ Μάϊκλ Λούκας. Πήρε τα συντηρητικά γονίδια της οικογενείας. Τηνε περιμένω με ζακετούλα και γυαλάκι μ' αλυσιδίτσα μην της πέφτει.
gahl108: Συχνά συναχωμένος με βαρείς πυρετούς. 42.2222 σου λέει ο χειρότερος. Αλλά επέζησε και θα γίνει αστέρι.
p3_0: Τρελό γκομενάκι αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι 'ναι και πολύ έντονα εγωκεντρικός και λιγουλάκι ηλίθιος.
khaneev: Μεσανατολίτης γιος μαυραγορίτη με ένα μονάχα όνειρο... να έρθει στο Χολυγούντ και να γράψει αισθηματικές ταινίες δράσης. "Ρόμεο εντ Τζούλιετ.. Ον Φάηερ!" η πρώτη.
obrienrach: Αυστρό-Εβραία με διαταραχή προσωπικότητας. Θέλει να γράψει μέρες Αγάπης γιατί ταυτίζεται.
terrellpappas: Αφρικάνο-Κύπριος. Λουκς λάηκ αν άντεργουερ μόντελ, τωκς λάηκ δε άρτσιστ Ζακελίν Καραγεώργη, Γαλλίδα στην καταγωγή / Κυπρία στην καρδιά.

Beautiful Awkward Pictures

So, I'm living with Nancy Botwin... Only not exactly. But Auntie Jo does seem, to me, a reflection of M-LP's Weeds character. Where Nancy lost her first husband, Jo divorced hers and it was that pivotal difference that kept the daredevil girl from activating into the self-destructive woman. She has always been impulsive, I'd known this from the stories that my mother would tell me. But where in Nancy something rot, in Jo it blossomed.



Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως με φροντίζουν εδώ! Τι σπιτικό μαγείρεμα, τι ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα: το φαγητό στον κήπο, μετά διάβασμα στο σαλόνι με τους δυο σκύλους πάντα κι ένα γάτο μπαλαντέρ. Κι εγώ δεν τα πάω κιόλας τα ζώα. Το ξέρετε πιστεύω. Δεν είναι ότι έχω κάτι συγκεκριμένο εναντίον τους. Απλά τα θεωρώ πολύ κόπο και γενικά αφελή πλάσματα. Α, κι επιπλέον βγάζω κυριολεκτικά καντήλες αν με γλείψουν. Τίποτα το σπουδαίο. E, πριν δυο ώρες έπαιζα με τη Λουλού και το Μπόμπο. Εγώ με το τσιγάρο στο στόμα, αυτά με ένα κατακρεουργημένο μπαλάκι - τρέχαμε σαν τα γκαβά.

Auntie Jo is one of those people that you can't describe and keep sounding like you're talking about a real person. She makes quilts and she knits, she bakes her own pies and mashes her own potatoes. All the while she goes around with a caffeinated drink on her person when on errands and her Virginia Super Slims in hand. And always, she has that air about her like she can do, and make you do, anything. She is Nancy Botwin but dealing hugs not drugs. She learnt her Spanish and all three of her kids have turned out awesome.

Θα το κόψω πάλι το τσιγάρο. Το 'χω ξανακάνει, οπότε... Από βδομάδα που θα μετακομίσω στο κανονικό μου σπίτι (Σέντραλ ΕλΈη, τελικά -εμπερδέφθην- που είναι πράγματι μια περιοχή ανάλογη Κυψέλης)! Αλλά είναι τόσο ωραία για τώρα, με την Ιωάννα και τον Άρη να καπνίζουν κι οι δύο. Προσδίδει κι αυτό στη συγγενική συναισθησία. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 9 κι ό,τι τέτοιες στιγμές είχαμε μαζέψει προηγουμένως δεν τις θυμάμαι. Ξαφνικά, ζω σ' έναν πρόλογο Αμερικάνικης ταινίας. Μόνο που αντί να γίνει της πόρνης στο δεύτερο μισό και να καταρρεύσουν όλα, μοναχά θα ξεκινήσω το μάθημά μου. Που, ναι, υποψιάζομαι ότι θα γίνει κι εκεί ένας χαμός αλλά πιο πολυ σε Μπάρτον Φινκ στυλ κι όχι Αμέρικαν Μπγιούτι.



A most important part of Auntie Jo is Uncle Ari (Who Would Nancy Botwin Be if Judah'd remained in the picture?). It's such a startling spramp of cold water to see a couple who still genuinely dig each other. The teasing that's almost childish but affectionate -never vulgar- and the joy they each exude at being in the other's presence, they are true wonders to behold. Not feeling that knot in my stomach when they argue. Do you know the knot?

When a couple fights and they might be your own age but suddenly you feel like you're their child and you just want to do something to make it better but you can't, 'cause the hostility is so not about you but it is so tangible and you can't help it? Or is that just me?

Δε λέω. Δεν παραπονιέμαι. Μοιράζομαι. Είναι η δική μου προσωπική εκπομπή που διαβάζετε εδώ: καλωσήλθατε. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερους γονείς για το ποιός είμαι. Αυτό το λέω πάντα και παντού, σε όποιον κάτσει να μ' ακούσει. Κι όσο για το που είμαι τώρα και τι ετοιμάζομαι να κάνω, δε θα το άλλαζα με τίποτα. Είμαι τυχερός. Αν είχα μεγαλώσει κιόλας στην Αμερική θα σας πέταγα ένα "αη αμ τρούλυ μπλέσντ" για να στανιάρετε.

My ass is the size of LAX (for an explanation on that, you non-Greek speakers, ask a Greek friend today!) to have this second pair of parents looking ever so discreetly over my shoulder as I take my first timid steps in this new life. 'Cause Jo & Ari are not Nancy & Judah, so much as Nancy and Andy but having found each other at the right time and made each other better, done each other good.

Of course so much of this may be projection. But, really, when this is what I had for dinner:



Can you blame me for feeling fucking stoked?

ΥΓ. Αν σας πω ότι κωλοχάρηκα όταν πήρα το βιβλίο γιατί η Κάθυ Γκρίφιν θα έρθει να το υπογράψει στις 30 του μηνός και θα τη δω να κάνει και σταντ-απ το Νοέμβρη... νομίζω ότι είναι μόνο ένα άτομο που θα το εκτιμήσει και πάλι με τα βίας;

PS. The universal moral to today's entry is that if you haven't been watching Weeds you should really, really get to it. And, don't worry, I have spoiled nothing that you wouldn't find right in the show's first 5'.

Pilot

Imagine my consternation when I woke up at 15:00 to find drool on my laptop. Along with it was my face, plastered to the little exhaust surface at the top. On the screen were a Facebook tag and a Twitter tag and a hotmail tag and a gmail tag... all evidence of the people I've left behind and how they care. Just like a warm hug from Teh Internets themselves.

Αυτή τη στιγμή είμαι στη Αλταντήνα της Πασαντήνα. Η Πασαντήνα είναι ολίγον τι πιο κυριλέ από εκεί που θα μένω εγώ (Σάντα Μόνικα) κι ίσως από τα κυριλέστερα μη διασήμων μέρη εδώ πέρα. Η Αλταντήνα είναι η Εκάλη κι η Πασαντήνα τα Βριλήσσια, σου λέει. Η Σάντα Μονικα ελπίζω ν'αντιστοιχεί σε κάνα Εξάρχειο ή Κυψέλη αλλά θα δούμε - δεν το έχω ρωτήσει ακόμα. Α, και όλες αυτές οι Ντήνες κι Αγίες Μόνικες είναι στο Λος Άντζελες, της γνωστής Αμερικής...

Looking at the mirror, in the bathroom, I examined the polka dot pattern the computer had left on my face. Along with the classic tangled-in-sheets lines criss-crossing my body it might make for a cool new look, I thought. Then some quick peeing math led me to realise that -while 3 o'clock in the afternoon in Greece- it was actually 5 a.m. here in Altadena, California. And I was back in bed quicker than you can say "jet lag".

Δεν έχω πάει ακόμα σπίτι μου (ή εκεί που θα γίνει σπίτι μου, τέλος πάντων). Από τη στιγμή που ξύπνησα, πριν δυο ώρες, κάθομαι και απαντάω μέηλ και κάνω τηλέφωνα και στέλνω μηνύματα. Έχω φάει μια τσίχλα. Ακόμα δε μου 'χει κάτσει το που είμαι. Εκτός από το ότι πράγματι τα πράγματα είναι πραγματικά τε-ρά-στια εδώ δεν έχω προλάβει να ανακαλύψω κάτι άλλο. Ή λίστα με αυτά που πρέπει να κάνω είναι αντίστοιχα γιγαντιαία. Όπως τα συζητούσαμε με τη Θεία Τζο χθες βράδυ, επιστρέφοντας από τα αεροδρόμιο, μπορώ να πω πως ναι: έκλασα λίγο πάνω μου.

But the exhaustion and the anxiety of newness and all the bureaucratic errands that I will have to undertake are out of focus this morning. The scary amount of stuff to do simply pales in comparison to the L.A. sky line. From my bedroom window I can see the Los Angeles Crest. So, I think it might be time to go to the garden and have breakfast and maybe then step out of the yard, perhaps even start to explore. Because, when outside looks like this:



What is it really that one's waiting for?

ΥΓ. Ότι πέταξα Λονδίνο με την Άννα Βίσση το ξέρετε όλοι; Πολύ όμορφη από κοντά. Μου έκανε μεγάλη έκπληξη. Και πλαστική φαίνεται μόνο κατά 70%!