In a single life both those extremes and in those extremes one life. It's a matter of perspective, really. What was it that that last choice you made left with you? A consequence can be good or bad in equal measure. Just matters how far away you get from it before you look back. And when you look, what is it that you see?
Το ότι, γράφοντας τα παραπάνω, τα διαβάζω δυνατά με Βρετανική προφορά το πιάσατε; Γιατί έτσι είναι που αποκτούν την επιθυμητή βαρύτητα. Άντε κάντε το ίδιο, σας προσκαλώ... Αν δεν μπορείτε να μιμηθείτε το αξάν φωνάξτε μια φίλη, ένα γείτονα έστω, να βοηθήσει. Ό,τι χρειαστεί για να τα ακούσετε αυτά, δυνατά, Βρετανικά να βαρύνουν, σα θέλουν.
Did you let yourself be trapped? Did you allow you to be small and weak, inconsequential? How great do you chose to make yourself? How visible. That's where the razor lies. Because good and bad do not exist. Not really. Both sides of it, equally sleek silver and shining; the one thing that does matter is the edge. The edge and how you fall on it.
Τα καταφέρατε; Συγχαρητήρια! Δεν είναι πολύ γουστόζικο; Όχι;! Μα κάνετε τη σωστή προφορά; Πρέπει να 'ναι πολύ πος. Σα Λονδρέζου των σίξτηζ. Δοκιμάστε ξανά. Σκεφτείτε ότι κάθε λέξη έχει όσο το δυνατό πιο ελάχιστη έκφραση συναισθήματος στον τονισμό της. Κάθε φράση ξεφεύγει, ενώ προσπαθείτε με όλη σας την ύπαρξη να μείνετε βουβοί.
Because you will fall. We all fall. There are those moments when something happens and it is not in our control. As if a higher power did exist, pulling some strings, yet in its cruelty disproving its existence. Because something above us would not be cruel. We are cruel. We, baser humans. And it is when we manage to pull ourselves up that we ascend, bleeding.
Τα πράματα είναι πάντα διπλά. Το μονό δε βγάζει νόημα. Ζευγάρι τα γυαλιά και τα παπούτσια. Δύο μπατζάκια, δυο μανίκια. Δύο ημισφαίρια μες σ' ένα κεφάλι δουλεύουν, παλεύουν και ζηλεύουν το 'να τ' άλλο. Κι όποιος μου 'πει μια η καρδιά να πάρει δυο αρχίδια. Γιατί με μία κοιλότητα δεν πας πουθενά! Έτσι κι εμείς μπορούμε και κοβόμαστε στα δυο...
Fix it up. Put a plaster on the wound and cover it. Whence the pain's coming do not look. That's what one's told. Constantly, compulsively we avert our gaze. That's what we're taught. We don't see what we don't want to. We look past it, through it, by it. Choose the word and stick it in there. You do do it. We all do do it. We look away from ourselves.
"Μαλάκα, κοίτα μαλλί η γκόμενα..." "Πω, πω κωλάααααρα!" "Καλά, αυτός μου φαίνεται τρελή παρτόλα." "Τι γκομενάκι ήταν αυτό;" "Εσύ δηλαδή του βλέπεις καλά αυτούς τους δύο; Γάμησε τα έιναι η σχέση τους!" "Τίποτα, την παίζει σε μια ρημαδοσχολή - μετά Μπαμπάκας Α.Ε." "Κοίτα την ξεφωνημένη..." "Πώς την είδες, ρε φίλε;"
But what if you couldn't look away? What if, when you did try to do so, you were met with something akin to a Medusa's stare? That's what the big things are, really, and that's how they leave us. Like a statue in front of a mirror. Then, when you've turned to stone, you can finally change. A thoroughly unpleasant experience were it not for mirthful irony.
Οι ίδιοι άνθρωποι που παίρνουν τόση χαρά από το να κοιτάζουν εξονυχιστικά τους άλλους είμαστε εμείς, οι κατίνες, που αγνοούν πιο τρανταχτά τα δικά τους περιττώματα. Καλό το οφθαλμόλουτρο Γιωργάκη και το κουτσομπολιό αλλά κάνε και λίγο κράτη. Όχι γι' αυτούς -να μου, γι' αυτούς- αλλά για 'σενα. Κοίτα και σ' ένα με το ίδιο, κακό, μάτι.
Look straight at the wound. It is by no means easy. But pretending it is harder than it actually is... It's like looking away from something beautiful because you deem it too much so. Something one deems too hard to do will not be done. It does not take much effort to lift one's eyes. Even less of it if what you need is just to drop them down. If the blow is low.
Μαθαίνω πολλά εδώ αλλά γιατί να μην είμαι εκείιιιιιι; Χαίρομαι που περνούν καλά χωρίς εμένα αλλά θέλω κι εγώωωωω! Εδώ ετοιμάζω ένα Μέλλον (σοβαρά) αλλά θέλω και το παρελθόν μου σε βαλίτσα, θέλω το παρόν να μην είναι τίγκα μοναξιά. Δυο κομμάτια. Ο ένας ο ανώτερος μου εαυτός κι άλλος σκατά κι απόσκατα. Κι οι δυο μαζί είναι... καλά.
Look. Look at yourself. Look deep, look hard, look carefully. Leave no nook or cranny unexamined. Learn the precise hue each bruise has taken. Etch the broken contours of yourself into memory. Every spot, every scar and wrinkle. Look well into the past. Then close your eyes, and let it go. Open. Look up. And then maybe you'll be free to see the future.
Αυτά είναι τα νέα της πρώτης εβδομάδος! Η αλλαγή είναι πλήρης και μηδενική, ταυτόχρονα. Είμαι πιο σίγουρος από ποτέ και πιο κλαψομούνης, επίσης. Αλλά έχω δει μπόλικες καλές ταινίες, έχω γράψει σελίδες αρκετές. Κι η αγωνία του πως θα μπορέσω να τα καταφέρω παίρνει τον πούλο, απ' την έκσταση του ότι τελείωσα την πρώτη μου γραφή.
--
Thanks for sticking around for tonight's ramble. The Beardblog will be back Monday, while a new exciting feature will be arriving to Kinda Great Guy very shortly.
For the time being, go see A Single Man and -if you survive it- I'll catch you back here soon.
No comments:
Post a Comment